همه رفتن

این که همه همه همه همۀ دوستها میرن خونۀ بخت و کم کم دور آدم خلوت میشه و توی جمع توی چشم میزنه خیلی سخته، باید باشین توی این موقعیت تا بفهمین

مثلاً،  امشب ادارۀ بابا افطاری دعوت بودیم، اونجا همه دخترها دبیرستانی هستن و بقیۀ دخترها که دو سه سال از من کوچکتر یا همسن هستن و همه ازدواج کردن و بچه شون روی پاشون نشسته، امشب که میرفتم خیلی ناراحت نبودم آخه یک نفر دیگه هم بود که از من یکسال کوچکتر بود و هنوز مجرد بود، دلم خوش بود به اون

رفتیم دیدیم نیست، گفتن ازدواج کرده و مثل بقیۀ دخترها دیگه نمیاد، تصور کنید:

در یک ردیف پیرزن هایی نشستن که قبلاً همه با دخترهاشون میومدن اما الان همه تنها میان چون دخترهاشون همه رفتن خونه بخت

در یک ردیف خانم هایی نشستن که همسن یا چندسال کوچکتر از من هستن و همه ازدواج کردن و مراقب بچه هاشون هستن

در یک ردیف دخترهای راهنمایی و دبیرستانی نشستن و شیطنت میکنن

و من با این سن مثل یه خر پیر ترشیده نشستم اون وسط، بعضی مدام میپرسن چرا ازدواج نکردی؟ بعضی بی شعورها هم فکر میکنن اگر بلند دعا کنن و با شخصیت آدم بازی کنن هنر میکنن: میگن ایشااااالله همه خوشبخت بشن و برن خونۀ بخت! و مشکل همه حل بشه!!! یکی نیست بگه آخه بی شعورها اگه واقعاً دلتون سوخته و نگران هستین توی دلتون دعا کنین و ترشیده بودنِ ما رو به رخ ما نکشین،  بعضی هم که کم رو تر هستن فقط با ترحم به آدم نگاه میکنن و اینقدر میخ میشن که ...

دیگه دلم نمیخواد توی هیچ جمعی ظاهر بشم ، از مجرّد موندن و ترشیده بودنم خجالت میکشم، جداً خجالت میکشم از اینکه ....

اصلاً حالم خوب نیست ...