عصبانیم

چقدر مسخره است این زندگی، چقدر مزخرفه که آدم برای خودش یه گوشه نداشته باشه، یه اتاق درست و حسابی برای خودم ندارم! میام دعا کنم یه نفر رد میشه، میام گریه کنم یه نفر رد میشه، میام لباس بپوشم یه نفر میاد رد میشه، میام بشینم وبلاگ بنویسم یه نفر رد میشه، میخوام نماز بخونم ولی روم نمیشه جلوی اونها، ولی مگه میشه توی این کاروانسرا که دقیقاً همون لحظه ای که بغضت میترکه و میخوای گریه کنی یه نفر رد میشه؟.... آخه بابا منم آدمم، میخوام راحت باشم... دق کردم خدایا از این زندگی مسخره ... دق کردم

خدایا خوب می بینی؟! اینقدر پُرم که دلم میخواد از شب تا صبح گریه کنم ولی حتی نمیتونم یه دعا بخونم! دیگه داره حرصم درمیاد دلم میخواد بلند شم به این دنیا و زندگی مسخره و هرکی دور و اطرافم هست فحش بدم!